lunes, 21 de abril de 2008

AS VISITAS SON COMO O PESCADO,Ó 3º DÍA,CHEIRAN.


Porque de cala en cala,ensaimada a deshoras e birra tras birra e tiro porque me toca,a vida pode ser maravillosa...Grazas por vir.
Para todos,aquí tedes tamén a vosa casa.
A sobrasada non é churrasco,pero enche.

A AMIGA DOS MÚSICOS.



Primeiro a morreo limpo cun tal Chopin e logo de "grupie" con Grande Marlaska(o grupo,non o xuíz)xusto no momento no que un pintamonas lle firma un poster para outro pintamonas.Cal é mais pintamonas dos tres?Chopin saberá.
Chopin era de Polonia.Un habitante de Polonia é un polaco.
Se a Sra X.se nacionaliza polaca,será unha Polacona...non?

EL PLATO DE LA CASA:ENSAIMADAS DE HOSTIAS.


E de postre...siesta como dous Pepes.
Balearic boys.

martes, 15 de abril de 2008

O QUE FACÍA O PAN. R.I.P.



Hoxe no curro dixéronme que morrera o panadeiro.
O panadeiro de Barrio Sésamo,joer...o outro non.Aquel peliño loiro recén lavadiño rollo hidrogenesse e enfariñado á vez,aquel mandil branco...en fin,un mito da infancia menos.Xa me quedan poucos.(Eva Nasarre resiste!!!OSTIA!!!)
Ós outros xa lles tiña perdido a pista agás a Ruth.A esta aínda a vin fai pouco en DÍAS CONTADOS con algo mais de...pelo.Se vistes a peli,xa me entendedes.
Semella que Espinete quedou viúva.Disque andaba en tratos co Chema éste.Eu non digo nada,oíno e punto.
A Don Pimpón( escribirase así?)xuraría que o vín no KGB ahí un dia.Bah,sería o LK.
Axudádeme a atopalos a todos,porfa.
Birras happy hour a quen me diga onde están agora o Monstruo das galletas,a ra Gustavo..etc.
Por certo,o monstruo azul aquel era...Triki?

miércoles, 2 de abril de 2008

NADAL DO 2002.LEMBRADES?


LA VOZ DE GALICIA.27 DE DECEMBRO DE 2002
«Se ti viras o que eu vin, na feira de Monterroso...» ¿Conocen la copla? Pues ya
pueden ir aplicándole algunos versos nuevos, porque una foto como ésta merece una revisión de la canción por muy clásica que sea. Son la Sociedad Deportiva Monterroso, un conjunto de Segunda Regional que ha decidido hacerse notar por pelotas. O en pelotas. Bueno, dejo por un momento los juegos retóricos para contarles el asunto. Animados por otras iniciativas similares, los chavales del Monterroso decidieron hacerse esta fotografía y otra muy parecida para elaborar un par de calendarios que van a vender al precio de tres euros. Es decir, seis euros si se quiere disponer del paquete completo. Y por favor, no saquen punta a mis palabras, que el terreno es resbaladizo. La recaudación servirá, en primer lugar, para financiar los calendarios que, no lo duden, van a lucir espléndidos por todos los domicilios, bares y comercios del pueblo y probablemente de media comarca de A Ulloa. De hecho, el primer pedido era de trescientos ejemplares, pero la expectación que vive el municipio lucense ha recomendado a los promotores un incremento en la tirada. A lo que iba, que la mayor parte de la recaudación irá a parar a la cofradía de pescadores de Muxía. Lo mejor del asunto es que la iniciativa ha generado una ola de donaciones en el pueblo, muy por encima del precio de los calendarios que, dicho sea de paso, saldrán a la venta el próximo martes. Hasta el momento se desconoce si alguna esposa, novia o madre ha empaquetado las pertenencias de alguno de los audaces modelos después de este atómico posado. Probablemente no porque, al fin y al cabo, sólo son unos centenares de ejemplares... ¿Sólo unos centenares? Eso era antes de que decidiéramos publicar la foto en esta página. Bonita inocentada. Lo que está claro es que al equipo no le va a faltar público a partir de ahora. Como ven, hay para todos los gustos. Buenas piernas en general, pelo en pecho, lampiños; más morenos, más paliduchos. Pueden entretenerse en la foto cuanto gusten. No hay nada pecaminoso. Es, ante todo, una foto solidaria. Gracias, monterrosinos, por seguir tirando del carro. Que aún queda mucho por hacer.

Mi boda La verdad es que esta foto de jóvenes aguerridos me da pie a volver a sumergirme en los aspectos más positivos de esta desgracia. En ese mar de solidaridad que sigue fluyendo por todas partes y que atempera nuestros sentimientos más oscuros, dedicados a ya saben quiénes. Seguro que muchos de ustedes han tenido ocasión de trabar amistad o, cuando menos, intercambiar una conversación con alguno de los voluntarios que nos visitan. Yo también. Y no saben de qué manera. Qué lejos estaba yo de pensar que el Prestige iba a traer hasta mi vida a alguien maravilloso. En fin, que no me lo puedo callar más tiempo. Que me caso. Que no me lo pienso ni un minuto más. En cuanto nos den los papeles, allá vamos. A mi voluntario no lo dejo escapar. Aquí se queda. Conmigo. Para siempre. Vino a hacer una buena obra y, por el mismo precio, hace dos. Y a ver si, de paso, me cojo unas vacaciones que con boda de por medio no creo que me las puedan negar más. En cuanto pueda ya les comunicaré donde pueden mandarme los regalos. Un beso a todos. Y no sean muy malos con las inocentadas, que ya saben que estas cosas casi siempre se sabe como empiezan, pero nunca como acaban.