OS SEUS DESEXOS, E OS DA SÚA SEÑORA, SON ORDES PARA MÍN.

Pois seguindo as indicacións do camarada Kayuela,unha desactualización acompañada dun texto de Manuel Rivas que me envía.Así, se non vos gusta, sempre lle podemos botar a culpa a él.Ó Pablo,non a Manuel Rivas.Bueno,a Manuel Rivas tamén.
VIVA O LADRILLO VISTO!!

Monólogo do feísmo

En vez de mirar para as chaveas, para as chorbas, andan a mirar para as casas. Ese que lle sacou unha foto á miña casa e a puxo no xornal como exemplo de feísmo. O riso que lle deu ao paparachi ese. Unha ducia de anos facendo a casa, tixolo a tixolo, encofrando cos dentes, fins de semana, vacacións, veña viruxe, veña sol, veña cambio climático, cago na natureza, e agora non lles gusta a miña casa. Vai ser máis lindo o dolmen da Piosa! Feo será el e a cona da máquina que fixo a foto. Había facerlle eu un bo retrato se o pillo por diante. Había saír ben guapo. Estilo Picasso. Había comelo aquí e cuspilo alí embaixo, onde o valado, que tampouco lle chista porque disque é de bloques.
E logo o bloque que ten? Habían de querer que fora de metacrilato de silveira ou poliuretano de toxo. Vén miña muller, que tamén viu a foto no periódico, todos contaminados, vén ela e dime: «Que ben quedaría un valadiño de pedra!». Un valadiño de pedra? Éntranme as ganas de chorar enriba dos bloques, meus bloquiños. Xeométricos, rematadiños, choídos, paralelepípedos. Esa pel lisa e áspera á vez. A pel de bloque. A miña pel. Que carallo terán contra os bloques? De onde saíu tanta antigüidade? Así que miro contra a muller e que saiba que a min non me desarma a moral un fodechinchos con cámara.
—A muralla de Lugo? Querías que fixera a muralla de Lugo outra vez?
—Non, Andrés, non te poñas así.
—Podería facela, co aghilacho e todo na cima.
—Acouga, Andrés.
—Pois sabes unha cousa? A min non me gusta a muralla de Lugo! Non me gusta un carallo. É grande de máis. É pequena de máis. Non sei o que ten. O mesmo que a Torre de Hércules. O único que me gusta é o foque que ten.
—Non sexas animaliño, Andrés. Vanse rir de ti.
E o fodido é que os fillos andan agora tamén avergoñados porque saíu a casa no xornal como exemplo de feísmo. «Papá, o alicatado!» O alicatado? Que carallo ten o alicatado? Está mellor alicatada a Catedral? Pois a min tampouco me gusta a catedral. A min o que me gustan son os fogos do Apóstolo. E o botafumeiro aínda ten algo de chiste. Pero a catedral, o que é a catedral, a min non me deixa coa boca aberta.
Vostedes pensan que un é un pailán. Mais eu andei polo mundo, pola emigración. Eu ben sei o que hai. E o que hai é isto: Os pobres sempre fomos feos. Va que si?